airisa:

tavs domugâjiens ir bçrniðíîgs - bet tas labi, ka eji ârstçties! Redz, ir jau vçl tâda lieta, kâ garîgâ attîstîbas pakâpe!
Tev dzîves pieredze vçl nepietiekama, tâ ka nepârcenties un pasaudzç sevi...
Bet, ja mazliet nopietnâk, es rakstîju tiem nabadziòiem, kuri netic, ka Latvijâ vçl ir saglabâjusies arî cilvçcîba - nevis naudas vara!

p.s. jâ, un vçl, vai tad tieðâm tu uzskati, ka tie 100 000 LV pilsoòu, kuri ik dienas atrodas ârpus LV robeþâm (strâdâ & mâcâs) ir kâdi stulbeòi...? Tas tâds ðaurs, lai neteiktu, ka primitîvs domu gâjiens!

Un, vçl, es ticu, ka katrs izârstçts cilvçks ir ieguvums visai mûsu sabiedrîbai - tâpçc, bûsim saudzîgâki viens pret otru! Vai tas kas neiespçjams...? Neticu!

mans domugâjiens nav bçrniðíigs, bet reâls. Un ne jau to es ârstçju, tâ ka par to jau varçji paklusçt, jo tâda piezîme par to tieðâm ir bçrnudârza lîmenî ;))

Par to, kâda ir mana dzîves pieredze, arî var droði paklusçt un ârpus LV brauc tieði tie, kuriem galvâ îpaði daudz nav un kuri ir pârâk slinki, lai pacenstos kaut ko sasniegt ðeit. Brauc tie, kam fiksi vajag visu un uzreiz. Ja paskatamies uz jaunieðiem ðodien - puse gribot braukt prom! Bet lai brauc un auklç visu mûþu sveðus bçrnus. Es ïoti labi redzu, kas, piem., notiek augstskolâ - 90% sçþ un gaida papîru, nemâcâs, bet tajâ paðâ laikâ èîkst, cik grûti un cik slikti. Tas ir primitîvi? Lai tâ bûtu.

Un tie, kam ir tik slikti, ka vajag psihoterapeitu, bet nevar to atïauties, lai nebrînâs, jo atïauties var to, ko pats ïoti vçlas un cik katram tieðâm ir nepiecieðams, tâ ka skaties, no kuras puses gribi!

Hm, tagad saprotu kadçï mûsu pilsçtas labâkie anesteziologi nu jau strâdâ Francijâ, Vâcijâ un Zviedrijâ. Tâdçl, ka galvâ îpaði daudz nav :-(

Skaidrs, airisa, kas par tipu esi - pasaules centrs!
Nebrînies, ja savas problçmas tâ arî visas dzîves garumâ neatrisinâsi - man pazîstami ðâda tipa cilvçki, kas vienmçr uzsver savu neobjektîvo pârâkumu, bet tâlâk par savu degungalu tomçr nespçj saredzçt, kur nu vçl izprast!

p.s. ja jau esi TIK gudra, tad ko slimo? Òem psihoterapijas literatûru un es ticu, ka lasot to - TU noteikti spçsi pati sevi izârstçt... ;)
+ nebûs lieki izdevumi... ;)))

tu nezini, kas es esmu par tipu un es neslimoju, jo esmu gudra vai dumja. Un es tieðâm nebrînîðos, ja savas, kâ saki, problçmas nekad neatrisinâðu, jo diemþçl man nav slimîba, bet cilvçks, kuru man nâcâs agri zaudçt un apglabât un pie kura kapa man tagad jâstâv un sava slimîba jaârstç! paldies

Arî personîbas problçmas pa savam ir slimîba.
Neesi tik naidîga.

Katram ir savas problçmas. Kâdu brîdi var ðíist, ka esi visu atrisinâjis, bet pçc kâda laika atklâjas, ka ne. Domâju, ka tas ir nebeidzamais stâsts, jo izrâdâs ka arî apskaidrotie slimo.

" Un tie, kam nav naudas un kas neprot to nopelnît, paði vien ir vainîgi!"

jauniibas maksimaalisms. Viss ir vai nu melns vai balts. Muuseejie vai juuseejie. Kam nav naudas, pashi vien vainiigi. utt.

Ne îsti par tçmu, vienkârði interesanti- tâ dâma, kas stâstîja terapeitam par naudas trûkumu un izmantoja iespçju ârstçties par brîvu , materiâlajai situâcijai uzlabojoties, iedomâjâs atdot parâdu vai arî "ja par brîvu, tad par brîvu"? Tikai ziòkârîba.

Vita, varbût man te nevajadzçtu bâzties iekðâ, bet, ja tu meklçtâjâ ieliksi vârdu "valda" un mazliet palasîsi, kaut ko sapratîsi.

Par naudu rakstîja Alstere.
Un es nedomâju ka mums te ir tikai viena valda manîta. Style differs.

Mellene:

;))) kâpçc esi tik pârliecinâta, ka esmu tâ pati valda, kas rakstîjusi citâs tçmâs, bet, ja tev tâ vieglâk... uzjautâ admiòiem IP adresi - sapratîsi, ka tomçr niku "valda" lietoju pirmoreiz!!!

Par it kâ "parâdu" - uh, kas par tumsonîbu... Bet, man nav grûti paskaidrot: tolaik, kad ârstçjos, man pietika ar 3 - 5 terapijâm, bet dakteris pats atïâva nâkt man bezmaksas... Laikam tolaik viòð man nemanot nodarbojâs ar sevis pilnveidoðanu (sorry, ja kïûdos, tas tik mans pieòçmums/minçjums, bet es nezinu...), taèu kaut kâds iemesls, saprotams, ka bija... Un, arî mana ârstçðanâs turpmâk vairâk saistîjâs ar garîgu sevis pilnveidoðanu.
Varat bût mierîgi, ;))) pâris reizes es apjautâjos, esmu vai neesmu kaut ko parâdâ, uz ko dr atbildçja, ka NEESMU PARÂDÂ ITNI NEKO - tâ, ka ðis temats man ar dr tika apspriests un izrunâts...
Bet, joprojâm esmu gatava atbildçt uz jautâjumiem... ;)))

Un, vçl, mans psihoterapeits vçl teica, ka viòð savâ praksç regulâri pieòem apm. 5.cilvçkus bez maksas... R E G U L Â R I ! ! ! ;)

Man gan arî likâs, ka stils mazliet cits, bet tas pats niks...patiesîbâ man prieks, ka neesi tâ, ko domâju:)

sorre, neizlasîju visu diskusiju, atdûros pret Dusmas komentu un jâsaka kârtçjoreiz - kurð te îsti kaut ko jauc??? NU IR distonijai trauksmes, panikas un mirðanas sajûtas un sajukðanas sajûtas! nu nav man depresijas nekâdas, bet distonija par 300 % jau 6-o gadu! nu, vai tad tâ nav?

Distonijai kâ tâdai NAV trauksmes, panikas, sajukðanas. bet tâ var kombinçties ar trauksmainîbu un panikas traucçjumiem.

Íermeòa un psihes saistîba. Gunta Ancâne (2004/01)

«Aiz sajûsmas aizrâvâs elpa...» vai «aiz uztraukuma mute kïuva sausa...», vai «no bailçm kïuva aukstas kâjas...»– katrs cilvçks vairâk vai mazâk pats savâ dzîvç ir izjutis psihes un íermeòa noriðu cieðo saistîbu.

Tâ arî ir psihosomatikas bûtîba – vienlaicîga procesu norise visâ cilvçka organismâ kopumâ. Procesus, kas notiek íermenî, tai skaitâ smadzençs, sauc par biodinamiskajiem procesiem, procesus cilvçka psihç – par psihodinamiskajiem procesiem. Tie vienmçr norit paralçli. Visiem cilvçkiem. Cilvçki atðíiras ar to, kurus no ðiem procesiem tie izvçlas akcentçt – íermeniskos vai psihiskos. Ðajâ gadîjumâ ar psihiskajiem procesiem, pirmkârt, bûtu jâsaprot emocionâlie. Psihosomatikas izpraðanai emociju lomas izpratne ir îpaði nozîmîga. Cilvçks nemitîgi uztver apkârtçjos notikumus un kairinâtâjus, un uz tiem gan apzinâtâ, gan neapzinâtâ lîmenî nemitîgi reaìç. Ðî reakcija ir adaptâcijas spçjas pamatâ.

Patiesîbâ varam teikt, ka bieþi vien mûs ietekmç ne tik daudz paði ârçjâs pasaules notikumi, kâ mûsu fantâzijas par tiem un par to, kâ ðie notikumi varçtu mûs ietekmçt. Tâdçjâdi ne vienmçr mûsu emocionâlâ reakcija pasaka ko jaunu par apkârtçjo realitâti, – bieþâk tâ atspoguïo mûsu paðu iekðçjo –psihisko realitâti, kuru nosaka kâ apzinâtâs, tâ arî neapzinâtâs pagâtnç bieþâk pârdzîvotâs jûtas. Un tomçr – arî tai mums ir jâadaptçjas.

Piemçram, tâds fakts kâ divnieka saòemðana. (Varçtu jau teikt – skolâ, bet nosacîtus «divniekus» mçs katrs ik pa brîdim saòemam arî kâ pieauguðie, jo neviens jau nav nekïûdîgs).

Vienam tas izraisîs tâdas jûtas kâ nepatiku, neapmierinâtîbu, aizkaitinâjumu pret sevi un/vai citiem, dusmas. Citam – bçdas, vçl citam – bailes, izmisumu, pat ðausmas.
Ðo un citu emocionâlo reakciju veidoðanâs ir cieði saistîta ar vecâku un apkârtçjo cilvçku sagaidâmo reakciju uz «divnieku». Bçrns, kurð irpieredzçjis, ka vecâki neveiksmju gadîjumâ viòu nesoda, bet mierîgi sagaida no viòa kïûdas pakâpenisku izlaboðanu nâkotnç, divnieku emocionâli (un lîdz ar to arî íermeniski) pârdzîvos daudz vieglâk, nekâ tas bçrns, kuram divnieks nozîmç iznîcinoðas kritikas saòemðanu, pat sodu vai kâdu citu emocionâlas atstumðanas un neþçlîbas izpausmi.

Tâdçjâdi caur apkârtçjâs pasaules notikumu emocionâlu izvçrtçjumu mçs pastâstâm sev un citiem, kâda ir mûsu iekðçjâ pasaule – tâ emocionâlâ pasaule, kurâ mçs (apzinâti vai neapzinâti) dzîvojam un uz kuru pastâvîgi emocionâli (apzinâti, bet bieþâk neapzinâti) un lîdz ar to arî íermeniski reaìçjam.

Psihosomatisko traucçjumu un slimîbu pamatâ ir noteikta cilvçka organisma anatomiska un fizioloìiska îpaðîba – emocionâlâs reakcijas ir cieði saistîtas ar íermeniskajâm jeb, runâjot ârstu un medmâsu valodâ, arsomatiskajâm reakcijâm. Ðîs somatiskâs reakcijas psihosomatikas sakarâ mçdz apzîmçt vçl arî ar vârdiem veìetatîvâs reakcijas, kas nozîmç cilvçka apzinâtai gribai nepakïautâs, tâs, kuras regulç veìetatîvâ jeb autonomâ nervu sistçma.

Fakts, ka katru emociju vienmçr pavada virkne somatisku, veìetatîvu reakciju, tas ir, iekðçjo orgânu funkciju izmaiòas, ârstiem ir zinâms jau sen. Cilvçka organisms ir izprotams tikai kâ visu funkciju vienîba. Smadzenes un to darbîba – psihe, cilvçka íermenî nav izolçtas no íermeòa. 1905. gadâ Zigmunds Freids rakstîja, ka pat doma neeksistç bez savas somatiskas izpausmes un lîdz ar to ir potenciâli spçjîga izmainît íermenî noritoðos somatiskos procesus [1].

Ârstçt slimîbu vai slimnieku?

Te mçs nonâkam pie medicîniskâs aprûpes kvalitâtei bûtiska jautâjuma: kam tad bûtu jâbût ârsta un medmâsas uzmanîbas centrâ diagnostikas un ârstçðanas procesâ– slimniekam vai slimîbai? Neapðaubâmi, kâ râda medicînas prakse, izcilâkie panâkumi ir gûti tad, ja ârstam ir bijis pietiekami daudz laika un prasmes diagnosticçt un ârstçt nevis slimîbu, bet konkrçtu cilvçku. Visâ viòa veselumâ – ar konkrçtu iedzimtîbu, anatomisko uzbûvi, raksturu un emocionâlâs reakcijas veidu.

Jau pirms mûsu çras slavenâkâs ârstu skolas, arî Hipokrâta skola, aicinâja ârstçt nevis slimîbas, bet slimniekus [2]. Raksturîgi, ka toreiz akcentçja atziòu, ka daudz svarîgâka par pareizu diagnozes noteikðanu ir ârsta spçja paredzçt slimîbas turpmâko attîstîbu.
Tas ir jautâjums par spçju noteikt prognozi konkrçtajam pacientam, un ðî ârsta prasme individualizçt rodas tikai ar pieredzi [3].

Aksels Munte Stâstâ par Sanmikelu [4] ataino ðâdu epizodi. Dr.Norstroms, pie kura slimnieki tiecas mazâk, jautâ savam draugam dakterim Muntem: «Man gribçtos, lai tu atklâtu savu panâkumu un manu neveiksmju noslçpumu». Muntes atbilde ir: «Esmu pârliecinâts, ka tu daudz labâk par mani pazîsti kâ slima, tâ vesela cilvçka miesu, taèu iespçjams, ka es savukârt labâk pazîstu cilvçka dvçseli».
Jâdomâ, ka tieði ðajâ prasmç – saskatît aiz slimîbas simptomiem paðu slimnieka personîbu, lielâ mçrâ arî slçpâs Dr. Aksela Muntes panâkumi.

Lai arî ârstu apmâcîbâ no senseniem laikiem tiek akcentçta nepiecieðamîba izmeklçt slimnieku a capite ad calcem (no galvas lîdz papçdim), paradoksâlâ kârtâ medicînas studiju laikâ fokuss joprojâm tiek likts uz slimîbu un nevis uz pacientu. Pacients ir tikai subjekts, kuram piemît tas, kâpçc tiek studçts– slimîba. Objekts ir slimîba. Attiecîbâ uz pacientu – iegûtais priekðstats, lai arî stingri zinâtnisks, ir fragmentçts – pacients tiek attçlots kâ iekðçjo orgânu un sistçmu kopsumma, bez savienoðanas vienotâ struktûrâ, veselumâ.

Daþu ârstu praksç ðî slimnieka un slimîbas pastâvçðana paralçli, katram atseviðíi, nebeidzas visu darba mûþu. Tas ir viens no iemesliem, kâpçc daþi ârsti ir gatavi noraidît psihoterapeitiskâs pieejas un metodes ârstçðanâ. Jo pielietot psihoterapiju nozîmç zinâmâ mçrâ atsegt sevi kâ personîbu, no kâ daudzi baidâs.

Arî praksç ârpus universitâtes klînikas sienâm jaunais ârsts psihosomatisku pieeju pacientam var redzçt reti. Tam ir vairâki izskaidrojumi, vienkârðâkais meklçjams virspusçjâkâ, finansiâlâ lîmenî: mûsdienâs ministrijas iedalîtâs oficiâlâs divpadsmit minûtes vienam pacientam var nodroðinât mîtu par vizîti pie ârsta, bet nevar nodroðinât medicîniski korektu, ârsta izglîtîbas pakâpei un zinâðanâm atbilstoðu diagnostikas un ârstçðanas procesu.

Ikdienas praksç ârsts regulâri sastopas ar ðâdu dilemmu: kas pacienta sûdzîbu mazinâðanai ir nozîmîgâks – objektîvâs atrades akcentçðana, jauno tehnisko un laboratorisko izmeklçðanas metoþu akcentçðana vai iedziïinâðanâs pacienta iekðçjâ pasaulç?

Ir vairâki iemesli, kâpçc ârsti labprâtâk izvçlas pirmo ceïu:
n iedziïinâðanâs otra pasaulç ir grûta, jo saasina paða sâpîgos pârdzîvojumus,un pietrûkst zinâðanu, kâ iedziïinâties un kâ izprast.

Tas saistîts ar to, ka medicîna par eksperimentâlu dabas zinâtni kïuva daudz âtrâk kâ psiholoìija, jo tâ kâ zinâtne attîstâs tikai apmçram 100 gadus, pirms tam ilgstoði ar psiholoìiju saistîjuðies daþâdi maìiski priekðstati.

Emocijas un íermenis

Runâjot par psihosomatiku, no visâm psihes izpausmçm vissvarîgâkâs ir emocijas. Patiesîbâ visi psihosomatiskie traucçjumi un slimîbas reizç ir arî emocionâlie traucçjumi.
Vârds emocijas cçlies no latîòu valodas vârda emovere, kas nozîmç satraukt, saviïòot. Emocijas patieðâm ir tâs, kuras konkrçtajâ situâcijâ cilvçkam neatïauj bût vienkârði «maðînai, datoram», kam vienalga, kas ap viòu un viòâ notiek, emocijas ir tâs, kas padara viòu cilvçcisku, kas katrâ noteiktâ situâcijâ ierosina cilvçka darbîbu.

Lîdz ar to emocijâm ir liela loma organisma adaptâcijas procesos. Tieði emocijas ir tâs, kas dod informâciju par ârçjâs pasaules objektiem, par paða organisma stâvokli un par to savstarpçjâm attiecîbâm. Emocijas signalizç, kas patlaban notiek, kâda ir tâ nozîme un kâda ðobrîd, no adaptâcijas viedokïa, dotajam organismam ir vislabâkâ atbildes reakcija.
Jâatzîmç, ka jûtu veidoðanâs ir sareþìîts process, un bieþi aktuâlie notikumi mçdz izsaukt jûtas, kas ir neapzinâtu bçrnîbas traumatisko pârdzîvojumu radîtas. Bet tâ jau ir cita tçma – par zemapziòâ izstumto jûtu reaktualizâciju.

No daþâdâm emociju klasifikâcijâm ðîs tçmas sakarâ es minçtu divas.

1. Patîkamâs un nepatîkamâs emocijas.
Ir emocijas, pçc kurâm mçs visi ilgojamies, un ir emocijas, no kurâm apzinâti vai neapzinâti vairâmies. Ir patîkamâk, piemçram, bût priecîgam, nekâ dusmîgam. Tomçr, ja reiz apkârtçjâ situâcija ir tâda, kura dusmas izsauc, tad ir svarîgi tâs apzinâties, jo dusmas signalizç, ka kâds ir pârkâpis cilvçka intîmâ lauka robeþas.

Sadzîvç ðî otra cilvçka robeþu pârkâpðana bieþi mçdz notikt citiem nepamanâmâ veidâ. Tomçr tâs bûtîba visbieþâk ir otra individuâlo vçlmju neakceptçðana.

Piemçri par neiedziïinâðanos otrâ cilvçkâ un tâ vainoðanu varçtu bût ðâdi – tçvs bçrnam: «Kâ tu drîksti negribçt tagad çst? Mâte ir pûlçjusies, gatavojusi.» Vai arî: «Nu kâ tu vari bût tik slinks un nelasît grâmatas, paskaties, kâ tava mâsa / brâlis to dara...» u. tml.

Tâtad, lai arî dusmas ir cilvçkam paðam nepatîkamas emocijas, tomçr tâs ir ðai gadîjumâ nepiecieðama adaptatîva reakcija. Dusmas ïauj apjçgt, ka kâds dara ko tâdu, pret ko savs personîbas lauks ir jâaizsargâ un tâs ir spçjîgas organismu arî fizioloìiski sagatavot gaidâmajam sevis aizstâvçðanas procesam.

Tâdçjâdi ir saprotams, ka nav pamata runât par labâm un sliktâm vai pozitîvâm un negatîvâm emocijâm, jo visas emocijas savâ reizç un savâ vietâ ir labas un ïauj mums adekvâti reaìçt uz apkârtçjiem notikumiem un uz mums vçrsto cilvçku rîcîbu.

2. Emociju klasifikâcija pçc psihofizioloìiskâ raksturojuma:
a) emocijas, kas sagatavo organismu sagaidâmajai psihiskajai un fiziskajai slodzei; te minamas trauksme, bailes, nemiers, dusmas u.tml., kuru pamatâ ir vçlçðanâs kaut ko izdarît, piemçram, paspçt uz pienâkoðo autobusu. Ðîs emocijas pavada veìetatîvas reakcijas – asinsspiediena celðanâs, paâtrinâta sirdsdarbîba, elpoðanas bieþuma palielinâðanâs, relatîva asins pârsadale organismâ – pastiprinâta asiòu pieplûde lielajiem kâju muskuïiem u.tml.;

b) emocijas, kas saistîtas ar nodomâtâ uzdevuma sekmîgu izpildi; te minamas prieka, laimes, gandarîjuma u.c. izjûtas. Ðo emociju iedarbîba uz íermeni veselîbas ziòâ ir izcili vçrtîga, jo tâ lîdzsvaro iekðçjo orgânu funkcijas. Piemçram, ja ir bijis paaugstinâts asinsspiediens, to pazemina; ja bijis pazeminâts – paaugstina, ja ir bijis paâtrinâts sirds ritms, to palçnina, ja palçninâts – paâtrina utt. Tas nozîmç, ka ðî emociju grupa tieðâ veidâ piedalâs psihiskâs un fiziskâs veselîbas uzturçðanâ.

Slimîbas gadîjumâ minçto fizioloìisko saistîbu dçï ðîm emocijâm piemît ârstnieciskas îpaðîbas. Ne par velti mçs sakâm: «prieks ârstç», arî «smiekli ârstç». Tam ir noteikts psihofizioloìisks pamatojums.
Te bûtu minams kâds praktisks aspekts. No iepriekð minçtâ varçtu maldîgi secinât, ka veselîbas uzturçðana var notikt manipulatîvâ ceïâ: it kâ svarîgi tikai otram pateikt labus vârdus, uzslavçt utt. Tâ gluþi nav, jo bûtiskas ir daþas nianses.

Lai ðîs izjûtas rastos, teicçjam sacîtais ir jâizjût, t.i., slavçtajam ir jâjût, ka tas, kurð slavç, pats par to priecâjas. «Pliki» vârdi, kas neizsaka tiem atbilstoðas jûtas, parasti ir plika graða vçrti un tâ arî ðajâ gadîjumâ.
Otra nianse – slavçtajam ir jâjûtas, ka viòð ðos slavçjamos vârdus tieðâm, vismaz kaut kâdâ ziòâ, ir pelnîjis. Nepelnîti vârdi ne prieku, ne gandarîjumu nenes. Varbût drîzâk pastiprina neuzticîbu sacîtajam vai arî rada sîku atvieglojuma sajûtu, ka izdevies citus pieèakarçt.

c) emocijas, kuras saistîtas ar uzdevuma neveiksmîgu izpildi, pie tam vienalga, vai vienkârði nepaveicâs, vai uzdevums varbût vispâr nebija paveicams. Tâdos gadîjumos cilvçks jût bçdas, bezcerîbu, bezpalîdzîbu, sarûgtinâjumu, izmisumu, u.tml. Arî ðîm jûtâm, dabiski, ir sava veìetatîvâ komponente un diemþçl ðîs somatiskâs reakcijas neietekmç organismu labvçlîgi, noteiktos gadîjumos tâs noved pie daþâdu traucçjumu un slimîbu veidoðanâs.

Runâjot par emocijâm, svarîgs ir jautâjums, kâ cilvçks pret saviem pârdzîvojumiem un izjûtâm izturas. Pçc attieksmes pret saviem pârdzîvojumiem cilvçkus var iedalît divâs grupâs:

a) cilvçki, kas fokusçjas uz savâm izjûtâm (nedroðîba, bailes, bezcerîba, bezpalîdzîba, izmisums, vientulîbas izjûta u.c.), uz savu emocionâlo nelabsajûtu, un savu paðsajûtu mçìina uzlabot, risinot savas psihiskâs (emocionâlâs) problçmas;
b) cilvçki, kuru psihiskâs veselîbas resursi konkrçtâ brîdî nav pietiekami, fokusçjas uz nepatîkamo emociju somatiskajiem pavadoòiem– veìetatîvajâm reakcijâm no iekðçjo orgânu puses, t.i., uz somatiskajiem simptomiem. Tâ ir cilvçku grupa ar tendenci somatizçties.

Kâ jûtas «pârvçrðas» slimîbâ?

Somatizâcija ir tâds neapzinâts psihiskâs aizsardzîbas mehânisms, kad emocionâlas problçmas cilvçks, pats sev neapzinoties, izsaka ne ar muti, bet íermeòa simptomiem. Jo vairâk cilvçks noliedz savas jûtas un cenðas nebût ar tâm kontaktâ, jo vairâk viòam jârçíinâs ar to, ka izstumtâs jûtas izpaudîsies ar daþâdiem somatiskiem simptomiem.

Piemçram, situâcijâ, kad cilvçks baidâs pateikt savam mîïotajam draugam vai radiniekam, ka ðoreiz nu gan ir pamatîgi noskaities uz viòu, daþâdu morâlu aizspriedumu dçï viòð varçtu mçìinât savas dusmas «nejust», respektîvi, izstumt no apziòas zemapziòâ. Tad var gadîties, ka pçc brîþa viòð jutîs, ka nav dusmîgs, bet ka sâkuðâs, teiksim, stipras galvassâpes.

Somatizâcija sastopama ïoti bieþi. Kâ râda pasaulç slavenâkie epidemioloìiskie pçtîjumi par psihisko veselîbu, – ìimenes ârsta pieòemðanâ daþâdâs pasaules valstîs apmçram lîdz 60% pacientu ierodas ar psihiskâm un psiholoìiskâm problçmâm (T.B.Ustun, N.Sartorius, 1995).

Lielâ mçrâ ðo procesu nosaka tâda cilvçkiem raksturîga îpaðîba kâ nevçlçðanâs, bailes tikt uztvertiem par psihiski slimiem. Prestiþâk ir bût somatiski slimiem, jo tad cilvçkam
ir kâda slimîba, (angl. I have smth.), nevis viòð pats ir slims (angl. I am…), kas apdraud sociâlo labklâjîbu un paðcieòu, un, kas varbût ir vissvarîgâkais – par somatiskas slimîbas esamîbu cilvçks var nejusties atbildîgs [5].

Daïa cilvçku joprojâm saslimst ar klasiskajâm psihosomatiskajâm slimîbâm vai funkcionâlajiem traucçjumiem. Tomçr, pateicoties tam, ka fiziskâ veselîba daudziem ir pietiekami laba, mainoties dzîves stilam, notiek psihosomatisko traucçjumu metamorfoze.
Modernâ dzîves stila rezultâtâ ir radusies vesela slimîbu grupa, kas pieder pie psihosomatiskajiem traucçjumiem un rada problçmas gan ìimenes ârstiem, gan daþâdiem speciâlistiem. Literatûrâ tâs dçvç par pseidoslimîbâm vai pseidodiagnozçm [6].

Ir uzskats, ka veidojas pat pseidoslimîbu epidçmija, kuras radîðanâ netieði iesaistîti gan ârsti, gan pacienti. Pacienta mçríis ir, lai diagnoze skançtu kâ organiska, ârsta – lai zinâmâ mçrâ piepildîtu pacienta vçlmes. Pçdçjâ desmitgadç populâras ir ap 10 pseidoslimîbu diagnozes, îpaði populâra– izdegðanas sindroms (burn out syndrome). Betârstiem zinâmas ir arî tâdas diagnozes kâ hroniska noguruma sindroms, hroniska noguruma un imûndeficîta sindroms, encefalomielîts ar muskuïu sâpçm, totâlâs alerìijas sindroms, fibromiaïìija, fibromiozîts, reaktîva hipoglikçmija,u.c.

Pçtîjumi râda, ka, izmeklçjot ar pseidodiagnozçm slimu pacientu psihisko stâvokli, statistiski ticami bieþâk viòiem atrod saslimstîbu ar trauksmi un depresiju. Tâdçjâdi varam teikt, ka ðîs pseidodiagnozes slçpj sevî sociâli-psihisko distresu.

Ðo pseidoslimîbu bieþâkie simptomi ir visai nespecifiski: nogurums, vâjums, nespçks, galvas reiboòi, samazinâta koncentrçðanâs spçja, çstgribas trûkums un kriðanâs svarâ, raksturîgi daþâdi sâpju sindromi un miega traucçjumi.

Simptomi, kas saistîti ar depresiju un trauksmi it kâ «ievietojas» modes diagnozes sindromoloìijâ un tâlâk jau nepareizi tiek interpretçti kâ somatiskas slimîbas izpausme.

Tâdçjâdi modernâs diagnozes atïauj komfortabli noslçpt psihosociâlo distresu abiem – gan ârstam, gan pacientam.
Ðî procesa dziïâkâ bûtîba ir tâ, ka, uzstâdot pseidodiagnozi, tiek apmierinâta cilvçka vajadzîba pçc aprûpes. Un tas ir svarîgs atveseïoðanâs priekðnosacîjums dzîves stresu nomâktam cilvçkam – justies pieòemtam, mîlçtam, paþçlotam.

Nepiecieðamîba pçc aprûpes ir paðsaprotama visiem cilvçkiem, bet pacientiem ar t.s. «modernajâm diagnozçm» tâ ir îpaði izteikta. To veicina tâdas personîbas iezîmes kâ augsti iekðçjie standarti, izteikta pienâkuma apziòa, hipersociâla uzvedîba (pârlieku liela sociâlo normu ievçroðana), tieksme gût panâkumus, grûtîbas akceptçt jebko mazâku par 100% [7]. Cilvçki, kuriem ðîs personîbas iezîmes ir seviðíi spilgti izteiktas, ir bieþâk pakïauti augsta stresa lîmenim nekâ citi. Sekas – izsîkums kâ dzîves veids, kad par vienîgo atpûtas iespçju kïûst slimoðana. Sociâli akceptçjamâk – arsomatiskajâm saslimðanâm.

Tâdçjâdi mûsdienâs pastâv tendence somatizâcijai kïût par sociâli kulturâlâ lîmenî akceptçtu komunikâcijas lîdzekli. Par dzîves stresu (distresu) pârvarçðanas lîdzekli (Katon, 1984).
Ir vairâkas teorijas, kas izskaidro somatizâcijas procesa veidoðanos. Svarîgâkâs no tâm ir trîs: attîstîbas teorija, psihodinamiskâ teorija un stresa teorija.

1. Attîstîbas teorija.
Ðî teorija uzsvaru liek uz faktu, ka cilvçkam nav bijusi iespçja sevî attîstît verbâlas un kognitîvas prasmes izteikt savas jûtas, îpaði nepatîkamâs emocijas un psihisku distresu. Viòð it kâ baidâs, ka izsakot, cik slikti viòð jûtas, varçtu citus ar to aizvainot vai apgrûtinât.
Saprotams, ka cilvçks iemâcâs savas izjûtas izprast un izteikt ìimenç. Tâtad arî ne-iemâcîties izteikt jûtas parasti iemâcâs ìimenç.

Piemçram, ja vecâki «nesaprot», kâ bçrnam tâ vienkârði var negarðot zupa vai kâds cits çdiens, toties «saprot», ka bçrns nevçlas çst zupu tâpçc, ka viòam ir «slikti» vai sâp vçders, tad ðâds bçrns arî kâ pieaudzis cilvçks neapzinâti mçìinâs savas problçmas atrisinât ar somatizâcijas palîdzîbu. Tâtad attîstîbas teorija uzsver, ka pacienti, kuri somatizçjas, bçrnîbâ ir piedzîvojuði arî savu vecâku neprasmi izteikt savas jûtas.

Piemçram, bija jârçíinâs, ja mâtei vai tçvam kas nepatiks bçrna mâcîbu atzîmçs vai uzvedîbâ, viòi savu neapmierinâtîbu izteiks ar somatizâcijas palîdzîbu – sûdzçsies vai nu par sâpçm sirdî, vai galvassâpçm, vai «drîzu kapâ iedzîðanu» u.tml.

Vâcu zinâtnieks Klauss Bâne Bânsons pat devis ðîm ìimençm speciâlu nosaukumu – «psihosomatiskâs ìimenes». Viòð tâs raksturo kâ ìimenes, kas neapzinâti producç savas ìimenes locekïos psihosomatiskos traucçjumus un slimîbas. Veidi, kâ tas notiek, ir daþâdi: hierarhiskâ ìimenes struktûra neïauj iedziïinâties citam cita izjûtâs un tâs respektçt, jûtu izteikðana tiek noliegta un uzskatîta par vâju cilvçku pazîmi u.tml. Îpaði ðis aizliegums gan ir domâts attiecîbâ uz citiem nepatîkamu, nekomfortablu jûtu izpauðanu – kâ sarûgtinâjums, dusmas, neapmierinâtîba, bçdas, skumjas, sâpes, aizvainojuma sajûta u.tml., bet cilvçks jau nevar kaut ko just un kaut ko citu – atkal nejust. Cilvçks vai nu jût, vai, ja dzîve piespieþ, iemâcâs «nejust».

Paradoksâlâ kârtâ daudzi liek vienlîdzîbas zîmi starp cilvçku, kurð ir emocionâls, spçjîgs izpaust savas jûtas, un vâju cilvçku. Tâ tas nav. Vâjð ir tas, kurð atklâti izrâda neadekvâtas jûtas. Kontakts ar savâm patiesajâm jûtâm, pirmkârt, nebût nenozîmç to automâtisku izlikðanu vispârçjai apskatei un, otrkârt, cilvçks, kurð ir spçjîgs savas patiesâs jûtas izpaust, iegûst spçju kontrolçt situâciju sev vçlamajâ virzienâ. Tieði kontakts ar savâm jûtâm cilvçku padara stipru.

Tâdçjâdi, iemâcot nejust, psihosomatiskâs ìimenes padara cilvçku aleksitîmu. Aleksitîmija ir jçdziens, kurð apzîmç cilvçku nespçju saprast savas jûtas (a-nolieguma prievârds, lexis –lasît, thymos – jûtas).
Var teikt, ðajâ ìimenç bçrnam iemâca grûtas situâcijas risinât ar slimoðanas palîdzîbu.

2. Psihodinamiskâ teorija.
Ðî teorija uzsver somatizâciju kâ traumatizçjoðas agrînas attiecîbu pieredzes sekas. Agrâ bçrnîbâ stresa situâcijâs visi cilvçki reaìç galvenokârt ar somatiskâm reakcijâm – neverbâli, smaidot vai arî vicinot rokas, kâjas, piesitot kâju, arî spïaudoties u.tml. – cilvçks mçìina izteikt pârçjiem to, ko jût un kam pietrûkst vârdu. Vçlâk nâk klât verbâlâs prasmes adekvâti izteikt savas jûtas (pie nosacîjuma, ka bçrns aug emocionâli veseliem vecâkiem). Var teikt, ka notiek jûtu izteikðanas desomatizâcijas process.
Ja bçrnîbâ pârdzîvotais ir bijis pârâk sâpîgs, ðâds desomatizâcijas process nevar notikt veiksmîgi, un cilvçks daþâdâs situâcijâs turpina reaìçt somatiski. Var notikt arî daïçja desomatizâcija, kas nozîmç, ka vçlâk dzîvç izteiktâs stresa situâcijâs cilvçks relatîvi viegli desomatizçsies, t.i., neapzinâti atkal izteiks savas emocijas ar somatisku simptomu palîdzîbu.

Psihodinamiskâ teorija izvirzîjusi klîniskajai praksei interesantu konceptu – slimîbas vinnests. Varam izðíirt trîs slimîbas vinnestus – primâro, sekundâro un terciâro [8].

Primârais slimîbas vinnests ir neapzinâts, un tâ jçga ir samazinât neapzinâto intrapsihisko konfliktu. Pacienta vçlmes un jûtas zemapziòas lîmenî ir tik labi iestrâdâtas simptomos, ka psihiskais ieguvums ir augsts no paða simptoma kâ tâda [9]. Daudziem slimniekiem neapzinâtâ lîmenî slimîba kalpo par sava veida aizsardzîbu vai attaisnojumu tam, ko viòi nav varçjuði vai gribçjuði izdarît, bet ko bûtu izdarîjuði vai sasnieguði, ja nebûtu saslimuði.

Sekundârais slimîbas vinnests ir apzinâts un parasti slimniekam dod kâdus interpersonâlus ieguvumus. Ieguvums, ko ðie pacienti iegûst, ir diezgan manipulatîvs: pamatojot savas vçlmes ar savu slimîbu vai tâs smagumu, viòi piespieþ ìimenes locekïus un radus (draugu parasti ðâdiem cilvçkiem ir maz) izpildît viòu vçlçðanâs.

Piemçram, mâte vai tçvs pieprasa, lai pieauguðie bçrni apciemotu viòus katru (!) nedçïas nogali, un bçrnu atteikðanâs tiek bloíçta ar argumentu, ka neieraðanâs gadîjumâ vecâki sapratîs, ka viòu veselîba bçrniem ir vienaldzîga vai pat bçrni vçlas, lai mâte vai tçvs nomirtu. Saprotams, ka bçrnos tas parasti izsauc izmisîgu pretestîbu, bet vienîgais veids, kâ pierâdît, ka viòi savus vecâkus mîl,
ir pakïauties viòu prasîbâm (kurâs ir tik maz ieinteresçtîbas pret paðiem bçrniem). Ðis kontroles mehânisms piederîgajiem mçdz bût emocionâli tik smags un bezpalîdzîbu izraisoðs, ka tie mçdz saslimt (somatizçties) paði, pie tam gados vecâki cilvçki nereti saslimst ar prognostiski smagâkâm slimîbâm nekâ sekundârâ vinnesta îpaðnieks.

Jâsaka, ka ðî slimîbas vinnesta esamîba rada problçmas arî ârstiem, jo tâ nosaka vislielâko pacienta pretestîbu jeb rezistenci ârstçðanas procesâ. Var teikt, ka ir pacienti, kuriem lielâkais pârinodarîjums bûtu viòus izârstçt.

Terciârais vinnests ir vinnests, kuru no kâdas personas slimîbas iegûst treðais cilvçks. Kâ piemçri Rietumos izdotajâs mâcîbu grâmatâs tiek minçti juristi, îpaði advokâti, bet tie var bût arî ìimenes locekïi. Piemçram, kâda ìimene, kura piecu cilvçku sastâvâ dzîvo divistabu dzîvoklîtî, jûtas labâk tajos periodos, kad sievas mâte tiek ievietota slimnîcâ. Sievas mâtes ârstçjoðais ârsts sâkumâ tiek lûgts izmeklçt slimnieci îpaði pamatîgi un nesteigties ar viòas izrakstîðanu, bet vçlâk – saòem no slimnieces meitas striktu atteikumu òemt mâti tuvâko nedçïu laikâ mâjâs, it kâ uzsâkta dzîvokïa remonta dçï.

3.Stresa teorija.
Ðî teorija kâ somatizâcijas priekðnoteikumus akcentç psihosociâlos faktorus un somatizâciju uzskata par atbildi uz hronisku distresu.

Òemot vçrâ Rietumu sabiedrîbâ valdoðo konkurences un sevis pierâdîðanas gaisotni, òemot vçrâ to, ka pçc jaunâkajiem datiem Latvija ir to valstu vidû, kur visvairâk cilvçku strâdâ vairâk nekâ vienu darba slodzi, arî ðî teorija var izskaidrot daudzus saslimðanas gadîjumus.
Kâ vienmçr, medicînâ ir vçrts kombinçt daþâdas teorijas, katra konkrçta pacienta gadîjumâ paòemot no katras viòa slimîbas diferenciâldiagnostikas procesam un ârstçðanai noderîgâko.

No minçtâ redzams, ka psihosomatika ir tikpat sena kâ pati ârstçðanas mâksla. Patiesîbâ precîzâk bûtu teikt – psihosomatiska pieeja pacientam vai pieeja pacientam no psihosomatiskâ viedokïa. Tâ jau ir nâkoðâ raksta tçma.


vârds

epasts

teksts



apskatît pievienotos komentârus
LASIET SADAÏÂ ""

Uzmanîbas deficîts un hiperaktivitâtes sindroms. Ritma Lasmane
Bieþi nâkas dzirdçt apgalvojumu, ka bçrns ir hiperaktîvs. Termins «hiperaktivitâte» jau lielâ mçrâ ir kïuvis par gluþi ikdieniðíu vârdu. Bet kas tad îsti slçpjas aiz ðiem tik pierastajiem un ne vienmçr atbilstoði lietotajiem apzîmçjumiem? Psihosomatiskâs medicînas definîcija un îsa tâs ideju attîstîbas vçsture. Gunta Ancâne
Psihosomatiskâ medicîna daþâdos laikos un attîstîbas periodos ir daþâdi definçta. Ðobrîd psihosomatiskâs medicînas îsa definîcija ir: Psihosomatiskâ medicîna ir zinâtne par íermeòa, psihes un sociâlo faktoru mijiedarbîbu un to lomu cilvçka psihisko un somatisko slimîbu un traucçjumu izcelsmç, norisç, ârstçðanâ, prognozç un profilaksç. Íermeòa un psihes saistîba. Gunta Ancâne
«Aiz sajûsmas aizrâvâs elpa...» vai «aiz uztraukuma mute kïuva sausa...», vai «no bailçm kïuva aukstas kâjas...»– katrs cilvçks vairâk vai mazâk pats savâ dzîvç ir izjutis psihes un íermeòa noriðu cieðo saistîbu.

Tâ arî ir psihosomatikas bûtîba – vienlaicîga procesu norise visâ cilvçka organismâ kopumâ. Procesus, kas notiek íermenî, tai skaitâ smadzençs, sauc par biodinamiskajiem procesiem, procesus cilvçka psihç – par psihodinamiskajiem procesiem. Tie vienmçr norit paralçli. Visiem cilvçkiem. Cilvçki atðíiras ar to, kurus no ðiem procesiem tie izvçlas akcentçt – íermeniskos vai psihiskos. Ðajâ gadîjumâ ar psihiskajiem procesiem, pirmkârt, bûtu jâsaprot emocionâlie. Psihosomatikas izpraðanai emociju lomas izpratne ir îpaði nozîmîga. Psihosomatiskie traucçjumi un slimîbas. Gunta Ancâne
"Patlaban arvien aktuâlâk kïûst, ka cilvçki saslimst ne tikai kaut ko zaudçjot (îpaðumu), bet arî iegûstot." Kad pusaudzi apciemo nelûgta vieðòa. Iluta Ieviòa
Pçdçjâ laikâ manâ (un ne tikai manâ) praksç aizvien bieþâk nâkas sastapties ar problçmsituâcijâm, kuras ir lîdzîgas kâ ûdens lâses, bet tomçr katrai no tâm piemît sava, individuâla sâpe – ðíirtas ìimenes, vientuïâs mâtes, vecâki, kas vienmçr aizòemti darbâ, un tam iepretim – apjucis pusaudzis, kas ar visiem iespçjamiem veidiem (meloðana, zagðana, klaiòoðana, nemâcîðanâs, paðnâvîbas draudi u. tml.) mçìina pievçrst sev trûkstoðo vecâku uzmanîbu. Parasti konsultçðanas procesâ atklâjas, ka ðâdiem pusaudþiem ir vieglâkas vai smagâkas formas dep

nu tâtad man kombinçjas ..
un vai trauksmainîba un panika vienmçr saistâs ar depresiju?

Nç.

Oi, tam garajam palagam beigas nenogriezu. tur jau cita tçma sâkâs.

1.atrodi pareizo antidepresantu, meklee katru meenesi mainot,kameer atrodi.
2. sadod bietee tiem,kas liek vingrot,nevis aarsteeties
3.Lieti xanax, diazepamu u.c.trankvilizatorus
4.dzer snabi ,kad paliek suudiigi

un sitaa moska vareesi ari izaarsteeties, distonija nav nekaada izklaide.

No distonijas ðitâ neizârstçsies. Tu piedâvâ cîòu ar sekâm.

upss, atvainojos Dusmai!

Dusma
Datums: 24-11-2004 11:06

m&m,

Redzi, distonija 99% vienmeer iet kopaa ar visaadiem citaadiem briinumiem, piemeeram depresiju, fobijaam, vienkaarshaam trauksmeem u.c. iedomaam., tamdeelj biezhi vien visu novienkaarsho un paarmet paar vienu kaarti!

Kura galvenâ doma ir, ka somatizâcijas traucçjumu (ko mçs te dçvçjam par distoniju), pamatâ lielâkoties ir personîbas traucçjumi un 95% ar to sirgstoðie ir sievietes.



SOMATIZATION DISORDER

Somatization disorder is a syndrome described by diagnostic criteria found in DSM-IV, the current diagnostic and statistical manual published by the American Psychiatric Association. I practiced psychiatry for 20 years and had the opportunity to evaluate and follow over many years patients with this disorder. Many patients with CFS argue that this is an illness that is invented by psychiatrists. They are partly right. The illness has quite narrow criteria. The problem is that many doctors broaden the definition to include many CFS patients thereby harming them. The patients are justifiably angry. To make matters worse, some of the doctors who do this write scholarly books to support their position. Generally, the books are very intellectual but not very mindful.

I could take the position that the illnesses doesn't exist, but that would be negating my experience. I saw a lady once with hysterical paralysis of her limbs. A skillful neurologist can easily tell the difference between paralysis caused by nerve damage and hysterical paralysis. I could write a book about my many experiences and distinguishing diagnostic features. The doctor must ask very specific questions in order to make the diagnosis. In addition to applying the DSM IV criteria, I used the Perley-Guze checklist as a refinement. In evaluating over a thousand patients, I found that usually patients with somatization disorder were positive for 25 to 35 questions on the list, while patients with CFS or fibromyalgia (FM) were positive for 4 to 8 questions.

If you have chronic fatigue syndrome (CFS) or fibromyalgia, (FMS), there are many tests, some of which can be performed at no cost in an enlightened doctors office, that can prove that a physiological basis exists for your illness. For example, lie down for ten minutes and have the doctor take your pulse. Then stand up for ten minutes and have your doctor take your pulse again. If it goes up more than twenty five points, you have postural orthostatic tachycardia syndrome. You want an impressive name? You've got it. You're not a "somatisizer." Have your doctor do a mental status examination, including short term memory and word finding skills. Do you have brain fog? He should pick it up. Now you also have encephalopathy.

DSM-IV states that for a symptom to qualify for somatization disorder, it has to be without medical explanation. This site has a lot of tests that can be ordered, but if you have no money, health care coverage, or a restrictive HMO, the above tests should suffice. The problem is finding a mindful doctor. Why are so many doctors mindless? Go here to find out. You need to shop and shop and don't give up.

Somatization disorder (SD) can generally be easily distinguished from CFS and FMS by a competent evaluator. This situation arises in disability evaluations where there is discrimination against psychiatric conditions. Some evaluators will refer to patients as "somatisizing," which has the effect of demeaning the patient. Generally patients with SD do not bring in a list of symptoms. In fact, this diagnosis is usually missed because the patients are more concerned with their social problems than with their symptoms. I have never seen a case of SD in which there was not a significant personality disorder. A personality disorder is a marked, persistent aberration in thinking and/or feeling that causes the individual to have difficulty in relating to others and adapting to his environment. Generally, the personality disorder is more disabling than the physical symptoms. Ninety-five percent of SD patients are women. They usually have a strong attachment to a male figure, which can be a friend, husband or even a son. When this relationship is disturbed, one or more of their principal psychiatric symptoms such as depression, anxiety, fears, panic disorder, etc. gets worse. The patients are very feeling oriented and relate best on a one-to-one feeling level. Although they have a history of numerous physical symptoms, they generally don't reveal them, or only a few of them unless they are asked.

Patients with SD have the highest incidence of suicide attempts by far, but not the highest incidence of deaths by suicide. Usually the suicide attempts are overdoses of medications. They are often seen in emergency rooms after an overdose associated with a disruption in the relationship with the significant male. Patients with SD may be attractive, flirtatious, and seek male attention. They are not likely to have an interest in mathematics, science, or traditional male pursuits. They frequently have difficulty relating to other women. You may think after reading this that you do have somatization disorder. It is BOTH mental and physical. It is not your fault. The brain is an organ of the body. The mind and the body are inextricably interconnected. The origin of this disorder is at least partly biological.

If you have CFS or FMS and are concerned that this issue may come up in a disability evaluation, you should anticipate this and have your healthcare professional address this issue in his report. He should make a statement that SD was considered, but ruled out, giving his reasons. You are at a strong disadvantage if you go into a disability evaluation without good medical records.

I receive more letters on this section of the site than on any other. There is very little information on the internet about this subject. There are people with CFS or FMS misdiagnosed as SD, generally for the benefit of a disability insurance company, and people with SD misdiagnosed also, out of ignorance. When I was in private practice, I saw over 1000 people with SD, and none of them had been previously properly diagnosed, for at least two reasons: 1) The evaluator didn't appreciate or understand the diagnosis and/or 2) the evaluator didn't ask detailed questions about physical symptoms.

nekâdi xanaxs leksotanili i ne antidepresanti pa ls 20 nelîdzçs ðitai kaitei kamçr nesâksit domât pozitîvi un, lai ar daþi te lamâ, vingroðana masâþa baseins svaigs gaiss un var :)
nevienu kaiti ar ripiòas norîðanu nevar izârstçt! :)
(personiskâ pieredze :) )

Gadâs,ka bez xanax, leksotanila un antidepresantiem pa Ls20 ne domât, ne vingrot ne uz baseinu nesanâk. A par izârstçðanu- liekas reti te kâds apgalvo, ka tâs zâles izârstç to sçrgu. Tâs noòem simptomus.

Mûsdienu ârstçðanas paòçmieni diemþçl ir ilgtermiòa (kâ teica ,,, , noòem simptomus). Kâpçc? Ja Tevi izârstçs ar vienu zâli par 100Ls, tas bûs pârâk neizdevîgi. Labâk visu mûþu ârstçt ar zâlçm par 1Ls. Es gan nesaku, ka zinu kâdas labas zâles, tâpat neko nezinu par izpausmçm. Bet viss cilvçkâ ir saistîts. Ja dakteris ir specializçjies ðaurâ jomâ, tad viòð ârstç slimîbu. Ja vçl papildus labi pârzin organismu kopumâ, tad, iespçjams, ka ârstçs cilvçku. Bet viòð to nav mâcîts darît! Tâda ir izglîtîbas sistçma medicînâ.
Viens dakteris, teiksim, dr. Jânis Bçrziòð, ir secinâjis, ka 20% veselîbas nosaka veselîbas aprûpes sistçma konkrçtâ valstî. 20% veselîbas nosaka iedzimtîba. 50% veselîbas nosaka konkrçta indivîda attieksme pret veselîbu, bet pârçjie 10%? Lidojoði íieìeïi utml.

Mani no ðî "zârka" "izcçla" homeopâtija. Lexotanil der mikrodevâs, ja uznâk galîgais mirstamais, bet vispâr homeopâtija soli pa solim visu saliek vietâs. Jûtos patieðâm augðâmcçlusies no miroòiem:)

Un kâ lai es tagad samierinos ar sakâvi - ðodien pçc divu dienu panikas lçkmçm aizgâju pie psihotepareita, kurð ir arî psihiatrs. Pçc zâïu lietoðanas pârtraukuma (pçc ârsta teiktâ - man vairs tâs nav nepiecieðamas), kas ilga nedçïu pirms panikas (un viss bija kârtîbâ, jutos atvieglota, ka zâïu slogs nost), ðodien mani atkal uzsçdinâja uz tâm paðâm zâlçm. Jo nevar saprast, no kâ sâkâs panika - vai nu tomçr esmu traka (mana versija) vai nu zâles par âtru noòemtas nost (ârsta versija)...
Pie tam vçl tagad bûs jâiet uz psihoterapiju nevis 1, bet 2 x nedçïâ.

Kur lai cilvçks òem cerîbu, kur lai òem drosmi atkal to visu mçìinât? Kad tas beigsies? Kad bûsu jau pusbeigta no trauksmes, panikas utt? Mans prâts to nevar ilgi izturçt, bet nezinu, ko lai dara. Deguns pavisam pa zemi vazâjas.

Esse - cik ilgi arstejies ar homeopatiju? Vai Tev nozimeja vairakus homeopatiskos lidzeklus?

Es ari beidzot biju aizgajusi pie homeopates - man nozimeja veselus piecus homeopatiskos lidzeklus - gan tinkturas, gan graudinus. Esot jadzer 2 menesus. Teicu, ka joprojam lietoju ari tradicionalas zales, pret ko homeopatei nebija nekadu iebildumu.

atraksti man uz e-pastu, Dace!